Hemelvaart Dag 1

Foto: © 2012sprengenbergrunner

We gaan met de auto van Rob op weg naar Thusis. Het is stralend weer als we arriveren bij het startpunt. Na een aanloopje beginnen we aan een pittige klim. Op het smalle pad staat een oud vrouwtje in sprookjeachtige luchtige kleding stil om ons voor te laten. De anderen raken achterop als ik er de sokken in zet. Mijn spierpijn is bijna over en het is al vast een goede training voor morgen. Bovenop wacht ik dan wel. Af en toe kijk ik achterom en aanschouw het landschap. Op de Glaser Grat 2124 m is er een prachtig uitzicht en we zien hoe het oude vrouwtje nauwelijks vooruit gekomen is.

Na een korte pauze wandelen we verder over de kam die steeds smaller wordt, met aan weerszijde een ravijn. Rob & Jantine voelen zich na gisteren wat onzeker en besluiten terug te gaan. We overleggen en besluiten niet door te lopen naar het meertje nabij de Bischolpass en missen daardoor de top Lüschgrat 2179 m. Met Janneke en Aris dalen we af en nemen de afslag richting Lüsch. Vanaf Ober-Gmeind zijn we eigenlijk steeds aan het zoeken en turen op onze kaartjes en de bewegwijzering. Omdat we alle drie een ander kaart (regioboekje van Rob met route. Grote gedetailleerde kaart en geplastificeerde kaart van het Hotel) hebben komt dat niet helemaal overeen. Ergens raken we dan de weg kwijt en zijn we daar mee bezig zodat we minder genieten van de omgeving. We besluiten de weg te vragen, maar de man die we aanhouden is niet echt behulpzaam. Later hebben we met een vrouw meer geluk. Echter is er een misverstand, want er blijkt een Ober en een Unter Tschappina te zijn. Waar hadden wij ook alweer afgesproken? Tot onze verbazing komen we de dame nogmaals tegen, zij stopt en brengt ons naar de juiste plek bij de busstop. Daar wachten we en Janneke probeert met haar mobiel Rob te bereiken. Zij blijken een kilometer verderop te zitten (helaas is de bebouwing voor ons net uit zicht). Ik klim nog een stukje de berg op om de omgeving te overzien, zonder resultaat. Gelukkig hoeven we niet heel lang te wachten.

’s Avonds regent het en zitten we binnen. Door het venster heen zien we twee prachtige regenbogen. Een groepje doet yoga. Wij kletsen nog wat na. Net nu het vertrouwd en echt gezellig is met ons ‘eigen’ groepje moet ik weg. Dat wil ik even uitstellen, maar moet ook mijn spullen pakken en vroeg weer op (06.30 uur) om op tijd in Chur te staan. Het laatste witbiertje, groet aan Rob & Jantine. En als ik in mijn kamer al wat wegdommel hoor ik in de verte mijn naam roepen. Het zijn Janneke & Aris, ze komen afscheid nemen en wat ongemakkelijk sta ik daar met een handdoek om mijn middel.
 

Vervolgens ga ik de dag erop hardlopen. Zie daarvoor mijn verslag via deze link:

https://sprengenbergrunner.wordpress.com/2012/09/04/alpin-erlebnis-panixerpass-ch-12/

www.myswitzerland.com/nl/het-berghotel-aan-de-glaspas.html

Foto: © 2012sprengenbergrunner

’s Avonds is het hier pikkedonker en omdat er weinig tot niets te doen is zijn de meesten vroeg naar bed. Daarnaast is de ligging van het Hotel afgelegen waardoor het muisstil is. Goede voorwaarden voor een uitgeslapen ontwaken. Met een frisse blik door het kamerraampje. Daarvoor moet ik een klein trapje betreden, want ik zit hoog in de nok.

Tijdens de rit naar het toeristisch skidorp Arosa 1750 m hebben we prachtig zicht over het Schanfigg dal. Dat zich uitstrekt van Chur tot Arosa. Tobias vertelt ononderbroken door over zijn gebied. Wij houden ondertussen nauwlettend het verkeer in de gaten en kijken soms wat beangstig het ravijn in, terwijl we een nauwe scherpe bocht nemen. Arosa ligt aan de voet van de Weisshorn 2653 m. Wij nemen de gondelbaan naar de Hörnli 2513 m. Waar we voordat de wandeling begint het terras bezoeken van de Hörnlihütte Arosa. We wandelen door lieflijke alpenweiden, met zicht op de bergtoppen richting Urdensee.

Bij een splitsing kies de meerheid voor het makkelijker lager gelegen pad. Met Aris en Janneke kies ik voor de extra klim, terwijl Rob & Jantine ons al voor zijn gegaan. Zij zijn het richtpunt voor ons en als we ze bijgehaald hebben gaat Janneke er met haar stokken vandoor. Dan volgt een wat gevaarlijk stuk en Rob & Jantine komen in de problemen. Gelukkig is Aris in de buurt en met zijn snelle ingrijpen is hij de held van de dag. De schrik van het wegglijden en geen grip hebben blijft aanwezig en in een rustig tempo trekken we verder. Op de bergtop nuttigen we ons meegenomen lunch in de papieren boterhamzakjes van Hotel Alpina. Later trakteert Rob ons op een koel drankje bij enkele boerenschuren waar een knusse zelfbediening is met flessen in een drinkbak. In de namiddag komt Tschiertschen in zicht, met de door de zon zwartgebrande houten huizen. Nog voor het avondeten pols ik het groepje voor een wandeling van morgen, als er geen busje rijdt van het Hotel. Rob komt met een voorstel en Janneke en Aris hebben al aangegeven te willen wandelen. Jantine twijfelt een beetje, maar in de avond stemt ze toe.

www.friiischtailer.ch/sommersaison/wandern/wanderrouten.php#Route_3

Foto: © 2012sprengenbergrunner

Na de Trail in België reis ik door naar Zwitserland. Daar heb ik vier nachten geboekt in het door Nederlanders gerund Hotel Alpina. Bij toeval kwam ik aan deze locatie door een ontmoeting met Truus Wijnen op onze eigen Holterberg terwijl ik aan het wandelen was met maatje Jos. Alsof Truus gedachten kon lezen wees zij me op dit karakteristieke deels houten Hotel uit 1890. Het dorp Tschiertschen 1350 m ligt op kleine afstand van mijn al geplande hardloop driedaagse vanuit Chur. In het kuuroord kan ik actief bijkomen van de loodzware Trail. En al vast wennen aan de hoogte.

Steeds steiler stuur ik mijn Toyota de smaller wordende berg op, terwijl de bochten scherper worden en ik hoop dat er geen tegenliggers de berg afkomen. De ligging van het Hotel is prachtig met zicht op het dorp in het dal en aan alle kanten de bergen met de houten Walserhuizen. Als ik op zoek ga naar de receptie en of de gastheer/vrouw kom ik meteen in de sfeer van dit Hotel. Wat verstrooide en labiele gasten slenteren door de gangen. Het blijkt een groep met beperkingen te zijn. Van andere gasten hoor ik dat ik in de keuken moet zijn. Na het avondeten in de grote zaal met veel pensionados ga ik een stuk bergopwaarts wandelen in de richting van Untersäss. Halverwege valt de schemer al in en volg ik gelukkig via een breder bospad mijn weg. Die al slingerend afdaalt door het woud en uitkomt op de verharde weg van Praden naar Tschiertschen.

Dag 1 21 augustus
Trailwandeling Langwies – Sapün – Sunnenrüti

Tobias zet ons voorbij Langwies uit het busje. Hiervoor betaal je dan een kleine bijdrage. Gisteren werd er kort iets over deze tocht verteld waarvoor je je dan kunt inschrijven en al dan niet met de groep en landkaart kunt wandelen. Met flinke spierpijn in de bovenbenen komt het me goed uit dat het tempo laag ligt. Vanwege het warme weer slenteren we een beetje, er is veel aandacht voor de flora. In het Berggasthaus Heimeli genieten we van een kopje koffie. We dalen een stukje waarna het via de Schanfigger Hohenweg richting Seebjiboden 2072 m gaat. Vervolgens wandelen we een kronkelende weg, die als een slang richting Medergen voert. Op de afgesproken tijd arriveert het busje die ons oppikt nabij Sunnenrüti. Na een volle dag voel ik me thuis en neem plek op het terras, waar nieuwkomer Janneke met het vliegtuig over gekomen is. Ze verblijd ons met de ’verse’ NRC van afgelopen zaterdag. Voer voor gesprek. Waarop we trek krijgen in koffie, maar om onduidelijke reden is daar niet in voorzien. Rob weet ons te vertellen dat dit nog stamt uit vervlogen tijden toen er een antroposofische sfeer hing.

www.alpina-tschiertschen.nl

Foto: © 2012sprengenbergrunner

In Gendringen wachten we tussen de twee kerktorens op dagwandelaars Paul en Dinand. We wandelen over de wal langs de Bocholter Aa. Geleidelijk veranderd deze van een kanaal in een rivier die zijn weg zoekt in het landschap. Bij de Eisenhütte nabij Lübbershook worden broodjes ingeslagen. Heel af en toe vragen we ons weleens af (als we al hardlopend op het Pieterpad wandelaars ontwaren) wie de route verzorgd, de rood/wit markering aangeeft, het gesneuvelde paaltje weer hersteld of het pad toegankelijk houdt. Op de website van het Noaberpad lees ik: Dat de route op veel plaatsen grondig is verbeterd. Dit gedeelte is in zijn geheel herzien. We komen plots Duitse vrijwilligers met rode en witte penselen achterop. Zij zijn een aantal dagen op pad met de fiets en de nodige klein gereedschap. We komen deze streepjes trekkers nog een paar maal tegen, terwijl ze er net als ons een relaxt dagje uit van maken.

Bij de Demmingsbrücke steken we het riviertje over en gaan via de bossen van Mensenburg naar Isselburg. Het Oude IJssel (Issel) gebied heeft een rijke ijzerhistorie en zijn ontwikkeling daar aan te danken. De route blijft afwisselend mooi als we langs de Wolfstrang met aan de overzijde een golfterrein voortgaan. Aan de andere kant passeren we het Schlüsserfeld (Wildpark Anholter Schweiz). Aan een zijtak van de Issel worden we aangetrokken door Kasteel (Waterburcht) Anholt destijds in bezit van de Heren van Zuilen. Veel verder dan het voorterrein komen we niet. Het parkachtige landschap is weelderig aangelegd en oldtimers staan te glimmen tussen de hagen en een soort grillige bomen als kandelaars. In Anholt struinen we over de stadswal vlak langs de fraaie St. Pancratiuskerk. Waarna we richting Nederland gaan, deels het bosgrenspad volgen op weg naar Huis Hardenberg. Met het passeren van de Oude IJssel zit onze tocht erop. Volgend jaar op naar Kleve?

www.region-bocholter-aa.de
www.nederlandsijzermuseum.nl

Foto: © 2012sprengenbergrunner

In aansluiting op onze GRIG Hemelvaarttocht van vorig jaar vervolgen we het ‘Noaberpad’ (LAW 10). Vandaag wandelen we de route van Winterswijk naar Bocholt. Bernard heeft hierbij dankbaar gebruik gemaakt van het NIVON boekje; NOABERPAD grenzeloos wandelen van Dollard naar Rijn.

Via de Havezate Plekenpol wandelen we naar de bijbehorende Berenschots Watermolen. Het zijn restanten van een vervlogen textiel verleden. We wanen ons in een historisch decor en bekijken het waterrad. Het monument is nu een toeristische spot. Achter het restaurant is op de buitenplaats een terras waar we koffie bestellen. Een smal pad kronkelt door het oude loofbos, de rivier de Boven-Slinge meandert door de Bekendelle. Vogels trekken de aandacht, dikke bomen aan weerszijde van de dichte groene begroeiing. Henk ontwaart een grote gele kwikstaart. Bernard en Gerrit doen een poging om de overkant te bereiken middels een omgevallen eikenboom. Het poëtische landschap inspireert Bernard tot een tjakka moment en vol overgave verhaalt hij over Toscanini. Het blijft daarna lang onstuimig in de Achterhoek. Gelukkig keert de rust terug als we langs de Grote steen door het Lammers bos Duitsland binnen wandelen.

Opvallend zijn in dit Westelijk Münsterland de vele zonnecollectoren op de daken en de windturbines in het open landschap. In de omgeving van Barlo komen we langs veel kapelletjes. Even verderop passeren we Haus Diepenbrock een waterburcht uit de middeleeuwen. In de verte komt het eindpunt al in zicht als we Bocholt bereiken middels het stadsbos (Bocholter Stadtwald). Popmuziek brengt ons even in Pinkpop sferen. Het openlucht concert op de weide van het Aasee trekt vele mensen van allerlei pluimage. Wij wandelen door tot net buiten de dreunzone en genieten daar op een bankje van de zon, de laatste restje uit de rugzak en het park. Het textielmuseum laten we rechts liggen. Ons onderkomen is op steenworp afstand van het centrum, waar we na een korte inspectie van de kamers terug in de stad aanschuiven in Restaurant Carpe Diem.

www.noaberpad.nl
https://nl.wikipedia.org/wiki/Arturo_Toscanini
www.lwl.org/LWL/Kultur/wim/portal/S/bocholt/ort/

Foto: © 2012sprengenbergrunner

Met mijn zus en zwager liep ik in 2009 een Geocaching tocht. Dat vroeg om navolging. Voor deze tocht heb ik daarom de kennis ingeroepen van mijn zus. Via het Global positioning system laten we ons leiden door akkers en langs hoeven, onder viaducten en langs skyline. In direct contact met de satellieten boven ons. Aan de computertafel bij Bosman komen we al snel tot resultaat. De wieden dat moet het worden. Het stikt er van de schatten (cache).

De route blijkt echter een tocht voor op de fiets of auto. Mogelijk kunnen we dan een deel wandelen. Driftig gaan we aan de slag. Dees vindt een mooie stads startroute vanuit Meppel. Ik speur op de zoekmachine en ontdek twee korte wandelingen in de omgeving van Wanneperveen. www.natuurmonumenten.nl/content/de-wieden
De aanwijzingen die bij de caches horen liegen er niet om. Met twee A4tjes aan opdrachten kunnen we ons vermaken binnen de stadsgrenzen. Ergens bekruipt me het gevoel dat het iets weg zal hebben van een padvinderstocht of toeristische rondleiding. Dit roept zeker weerstand op bij onze stugge Regge stappers. Na dagen wikken en wegen schrap ik de stadswandeling. Een mooi begin is het haventje buiten Meppel. Een tip van wandelmoat Paul brengt me via een krantenlink verder; wandeltocht bij Giethoorn (Dwarsgracht). Zodat na wijs beraad en gezoek, het hele GPS idee van de kaart wordt geveegd.

Nadat de schaatsers zijn vertrokken. Zoeken wij de plassen van de Wieden op. In de verte zien we de veengronden en graslanden, talrijke ganzen, eenden en vele zwermen weidevogels. Nabij het gehucht Doosje starten we onze wandeling aan de Lozedijk. Het Kiersche Wijdepad loopt door de afwisselend graslandschap waar in vroegere tijden eenden werden gevangen. Met bruggetjes, hekjes en leuke speelse doorkijkjes vermaken we ons best. Ondertussen zit ik te broeien op het vervolg traject, waar we de Veenweidewandeling nemen. Op de landkaart heb ik bedacht dat we dit gebied deels doortrekken. Nu blijkt er een sloot om te liggen en ik weet niet of we daar een bruggetje treffen. We wagen de gok niet, het gebied lijkt ook eender. Als we via de doorgaande weg het betreffende punt naderen is daar wel degelijk een brug. Gebundeld riet ligt hoog opgeslagen om verwerkt te worden. Dan volgt de zelfbedachte verbindingsroute naar Giethoorn. Even twijfelen we over de locatie van Wanneperveen en meteen ontstaat er wat gekibbel. Iemand wil de kaart zien, maar we bevinden ons buiten het kaartgebied. We wandelen door met nauwelijks oog voor de kerk met klokkenstoel. We nemen een korte pauze en ik zie in dat de afstand verkeerd is ingeschat. Wel passeren we een markante houten robuuste brug.

In Giethoorn slingeren we langs de pittoreske huisjes. We wandelen mee met het smalle beekje met zijn vele bruggetjes. Bij het eerste beste Café Restaurant leggen we aan (De Witte Hoeve). Ik pak de kaart van de ingekorte wandeling van Dwarsgracht er eens bij en besluit dit helemaal te laten varen (we hebben nog een lange weg tot het eindpunt en wederom is er de vraag of er een brug is op het beoogde afkort punt). We kijken eindeloos uit over de Belterwijde, die we doorkruizen over een kaarsrechte weg. Als we afslaan naar het eindpunt Belt-Schutsloot besluiten we dat we opsplitsen. Bernard & Dinant wandelen naar de ene auto bij het beginpunt. Henk, Paul en ik naar de andere auto. Zo missen hun het landelijke Schutsloterpad. Ik moet eerlijk bekennen dat de derde (of tweede) ‘fuck the crisis tocht’ wat in het honderd is gelopen. Het liep allemaal wat stroef. Maar deed wel zijn naam eer aan.

Foto: © 2011sprengenbergrunner
 

Ruim een week geleden begon de schik voor onze traditionele kerstwandeling nadat onze barmhartige nestor zeer onverwacht een nieuw lid aankondigde. Deze oude heer verzuimde om zich voor te stellen aan de ballotagecommissie van (ex) gelovigen waarna het rumoer los brak. Over en weer werd een moderne encycliek de lucht in geschoten. Ondertussen liet Dinant(2) in de Brake ongestoord zijn hondje uit.
 

Was die Dinant2 wel van goede Katholieke huize? Zou hij niet te snel van de ene Mark naar de andere voort snellen? Drinkt die nieuwe wel een biertje of twee mee? Was hij ingelicht over de ochtend kuierborrel? Zou ‘Nieuw Dunant’ begrijpen dat het wandelen eigenlijk bijzaak is? Dat we therapeutisch bezig zijn. Wat ons een stap naar de zieleknijper bespaart. En verstoord hij niet de Rust in onze groep? Uiteindelijk mocht hij mee, want de heilige kerstgedachte was dat het wel lös zou löpen. En had elk nadeel niet zijn voordeel, hoe groter de recessie (de wanhoop) hoe meer slenteraars. Na deze blind (vreemd)ganger stelde Rudolf de Rednose ene voetballer voor met de naam Overmars. Onder zware druk van het Atletics bolwerk is daar niets meer van vernomen.

Die zondagmorgen was Dinant2 extra vroeg opgestaan. De koffie bij huize Broeks stond al te dampen met een dikke plak kerstbrood. Traag ging het met drie auto’s op naar Almelo en richting Ootmarsum. Waar we onze wandeling starten in het gehucht Nutter. Het is wat koel de zon breekt door, de handschoenen aan en de mutse strak over de oren. Het landschap Springendal lijkt hier in zijn oervorm, glooiend boerenlandschap, met stuwwallen, beken en heuvels. Twee aan twee gaat het in een colonne voorwaarts. Mountainbikers komen ons in slierten tegemoet, hun gezichten strak, de fietsen besmeurd. Ik kijk verlekkerd naar de kerels die de Mosbeektoer Vasse doen, door mijn val heb ik al maanden niet meer op de ATB gezeten. Ik ben herstellende van de operatie aan mijn schouder en heb wel veel gewandeld, zodat ik me vandaag moet inhouden. Een laagje ijs staat op de plassen, de weilanden zijn drassig. We struinen over de Hazelbekke en de Hezinger Es waar we uitkijken over de heide. Even is er een korte stop waarbij iedereen zijn eigen brouwsel opdiept uit de rugzak, broodjes en ander lekkernij worden weg gekaand. Met deze brandstof beklimmen we de brandtoren waar we een schitterend uitzicht hebben tot ver in Duitsland, Overijssel en Drenthe. Langs de heide De Paardenslenkte betreden we Duits grondgebied om deze ook weer snel te verlaten. Bij Hoeve Springendal schuiven we aan voor koffie en appelgebak. Het gebied met zijn meertjes straalt rust uit, de vele boerenzandwegen kronkelen door het agrarisch landschap. Wandelend langs de boerenhoeven van Wildspieker en Brunninkhuis dommelen we weg in de tijd. Een beeldje van een nurks boertje (Brunninkhoes Jantje) staat plomp verlaten over een weiland te turen. Op het bordje de tekst:

“ ’t leav’n löp en geat veurbie de herinnering blif an oe in mie”.

Gaandeweg zakt het tempo, de zon en het intellectueel geleuter. Waarna we afsluiten in Wierden met wat De ijzeren pot ons schaft. En dat is onze traditionele stamppot maaltijd met spekkies.

https://www.jvanderperk.nl/ootmarsum/SBB_Wandelroute_Springendal[1].pdf

Foto: © 2011sprengenbergrunner

De Griggers kozen dit jaar voor het Noaberpad. Dit is een van de lange afstandswandelingen in Nederland (LAW 10). Het pad dat oude smokkelroutes volgt loopt globaal van Groningen naar Nijmegen. Het doorkruist afwisselend het grensgebied van Nederland en Duitsland. Wij wandelen het aller-achterste deel van de Gelderse Achterhoek tussen Oldenkott en Oeding.

Terwijl de koffie bij huize Machielsen pruttelt, druppelen de vitale oudere jongeren Broeks en gebroeders Evers binnen. We rijden naar het grensdorp Oldenkott, waar we Bernard en Gerrit droppen om vervolgens Rob op te halen in Vreden. Als we terug zijn zitten de heren wederom aan de koffie bij het grenscafe. De sfeer is relaxt waarop wij er maar bij gaan zitten. Met zijn vijven slenteren we de Berkel over op weg naar Zwillbrock. De witte benen doen pijn aan de ogen, gelukkig laat weldra de zon zich zien. We wandelen langs oude Bentheimerzandsteen grenspalen. En ruiken aan een stukje gezamenlijke geschiedenis met onze buren (noabers). In dit Duits gebied treffen we kleine kerken (vlucht of noodkerken) die dienst deden als opvang voor Katholieke gelovigen die in de Verenigde Nederlanden in hun geloof gehinderd werden. Wij zijn afvalligen, met ergens een klein plekje voor dit verleden en onbewust van hoe we het moeten behouden. We willen misschien wel de kerk (het gebouw, de historie) steunen maar niet het geloof. Rondom het Zwillbrocker Venn neemt de drukte met dagjesmensen toe. Een uitkijktoren geeft zicht over het meer met enkele flamingo’s. Op het volle terras bij Hotel Zum Kloppendiek verlaten net wat gasten hun tafeltje. Even later bekijken wij op die plek de lunchkaart. Het sjokken langs ‘s heren wegen is genieten vanuit de simpele eenvoud. Onaangenaam verrast zijn we als het geboekte Hotel vol blijkt te zitten en er geen kamers voor ons zijn. Gelukkig is er plaats bij Kloppendiek, waar het goed toeven is. Nippend aan een Schofferhofer Weizen geven we toe aan de lichte vermoeidheid na een dagje flink doorstappen met ruim twintig kilometers.

Vrijdag komt er versterking vanuit Nijverdal en sluiten Paul, Johan, Frank en Dinand zich bij de groep aan. Na de koffie komt de zon al fel opzetten, het beloofd een warme dag te worden. We gaan richting het Furstenbusch waar we een vreemde vogel treffen met meereizende viervoeter. Deze fietser heeft zijn complete inboedel gemonteerd op een robuust rijwiel. Als we het bos achter ons laten nodigen twee uitspanningen ons uit. Daar krijgen we van de gastvrouw een stukje locale geschiedenis. Hoe hier een levendige smokkelhandel werd gedreven. Met vanuit rijkswege de jacht daarop en de twisten om de grens. Dit werd met een vredesverdrag ondertekend en door douanebeambten (Kommiezen) ten uitvoering gebracht. Op de aanliggende landgoederen zien we kolossale herenboerderijen, deze bleken in een ver verleden in bezit van de adel maar werden door leenheren beheerd (Scholtenboerderijen). Het contrast met de moderne deprimerende stinkende megastallen is gigantisch groot. We sluiten af waar we begonnen, aan de grens bij Gasthof Oldenkotte (Oldekater). Waar wij verlekkerd toekijken naar de grote Hollandse pannenkoek die Bernard verorberd. Tot slot staan we even stil bij het goede doel KiKa en lappen de GRIG vrienden voor Rondje IJsland.

Kerels bedankt!