Welkom op mijn wandelblog
Met deze blog wil ik mijn wandelavonturen delen. De verslagen tot 2012 stonden eerder al op mijn hardloopsite. Wandelen doe ik al zo lang ik weet. Mijn moeder zat ooit bij de wandelvereniging in Haarle. Zij was in de jaren vijftig leidster. Dan liepen de kinderen in het gelid, met vlag en wimpel. De meisje met hun wapperende jurken. Georganiseerd wandelen trok mij niet. Na een avondvierdaagse had ik het wel gezien.
Onze eigen tochten waren veel spannender. Met mijn broers, vrienden of alleen zwierven we richting Notter, het Wierdenseveld, het Eversbergbos of langs de Regge. Door uitgestrekte weilanden, bospercelen, langs akkers, boerderijen en veengebied. Op vakantie ging ik mijn ogen achterna en dikwijls was ik dan iedereen kwijt. Zo wandelde ik eens alleen in Amsterdam, waar voor een dorpsjongetje veel te zien was. Heel toevallig kwam ik toen kennissen tegen. Soms moest ik voor straf van mijn vader terug lopen. Meestal was dat omdat ik hele mooie grote stokken had. Als van een woeste krijger. Echter mij vader verstoorde dat bruut, dan mochten mijn aanwinsten niet mee. Dan besloot ik kwaad ook niet mee te gaan! Later wandelde ik veel als student, in combinatie met liften kwam je dan overal. Of ik slenterde uren rond met mijn camera. Mijn oom Bertus maakte lange tochten, maar ik fantaseerde meer over de geheimzinnige bosspeurtochten van mijn oom Johan. Eens mocht ik mee. Dat viel wat tegen, want ze gingen vogels spotten en we stonden telkens stil, om een beetje rond te turen in het luchtledige.
Jos vroeg me in 1997 of ik mee ging met zijn vriendengroep wandelen. Lekker bakkie doen onderweg. En ’s avonds een hapje en een drankje. Dat leek me wel wat en ik ben gebleven, want met Hemelvaart had ik toch niets te doen. De meeste kerels bleek ik wel te kennen, van Atletics of de regionale trimloopjes. Mogelijk is de Katholieke Jongerensoos (Kajos) de bindende factor. Daar was de kern ooit leider in de jaren zeventig en tachtig. Wanneer en wie ons GRIG ging noemen weet ik niet precies. Het staat voor; Geen Rust in ’t Gat. Wat mooi de sfeer typeert van deze groep. Gedenkwaardig waren de tochten in ’t Gooi. Sfeervol tochten over de Nederlandse dijken, of tijdens een witte winterse kerstwandeling met afsluiten stamppot schotel. Maar de mooiste was met Simone, dan liep het zonnetje mee. Soms hebben we het er nog over, dat Simone en ik een sketchje nadeden van Zaai.
Hoooi!
Kijk ook eens op:
https://sprengenbergrunner.wordpress.com
