Foto: © 2011sprengenbergrunner
Ruim een week geleden begon de schik voor onze traditionele kerstwandeling nadat onze barmhartige nestor zeer onverwacht een nieuw lid aankondigde. Deze oude heer verzuimde om zich voor te stellen aan de ballotagecommissie van (ex) gelovigen waarna het rumoer los brak. Over en weer werd een moderne encycliek de lucht in geschoten. Ondertussen liet Dinant(2) in de Brake ongestoord zijn hondje uit.
Was die Dinant2 wel van goede Katholieke huize? Zou hij niet te snel van de ene Mark naar de andere voort snellen? Drinkt die nieuwe wel een biertje of twee mee? Was hij ingelicht over de ochtend kuierborrel? Zou ‘Nieuw Dunant’ begrijpen dat het wandelen eigenlijk bijzaak is? Dat we therapeutisch bezig zijn. Wat ons een stap naar de zieleknijper bespaart. En verstoord hij niet de Rust in onze groep? Uiteindelijk mocht hij mee, want de heilige kerstgedachte was dat het wel lös zou löpen. En had elk nadeel niet zijn voordeel, hoe groter de recessie (de wanhoop) hoe meer slenteraars. Na deze blind (vreemd)ganger stelde Rudolf de Rednose ene voetballer voor met de naam Overmars. Onder zware druk van het Atletics bolwerk is daar niets meer van vernomen.
Die zondagmorgen was Dinant2 extra vroeg opgestaan. De koffie bij huize Broeks stond al te dampen met een dikke plak kerstbrood. Traag ging het met drie auto’s op naar Almelo en richting Ootmarsum. Waar we onze wandeling starten in het gehucht Nutter. Het is wat koel de zon breekt door, de handschoenen aan en de mutse strak over de oren. Het landschap Springendal lijkt hier in zijn oervorm, glooiend boerenlandschap, met stuwwallen, beken en heuvels. Twee aan twee gaat het in een colonne voorwaarts. Mountainbikers komen ons in slierten tegemoet, hun gezichten strak, de fietsen besmeurd. Ik kijk verlekkerd naar de kerels die de Mosbeektoer Vasse doen, door mijn val heb ik al maanden niet meer op de ATB gezeten. Ik ben herstellende van de operatie aan mijn schouder en heb wel veel gewandeld, zodat ik me vandaag moet inhouden. Een laagje ijs staat op de plassen, de weilanden zijn drassig. We struinen over de Hazelbekke en de Hezinger Es waar we uitkijken over de heide. Even is er een korte stop waarbij iedereen zijn eigen brouwsel opdiept uit de rugzak, broodjes en ander lekkernij worden weg gekaand. Met deze brandstof beklimmen we de brandtoren waar we een schitterend uitzicht hebben tot ver in Duitsland, Overijssel en Drenthe. Langs de heide De Paardenslenkte betreden we Duits grondgebied om deze ook weer snel te verlaten. Bij Hoeve Springendal schuiven we aan voor koffie en appelgebak. Het gebied met zijn meertjes straalt rust uit, de vele boerenzandwegen kronkelen door het agrarisch landschap. Wandelend langs de boerenhoeven van Wildspieker en Brunninkhuis dommelen we weg in de tijd. Een beeldje van een nurks boertje (Brunninkhoes Jantje) staat plomp verlaten over een weiland te turen. Op het bordje de tekst:
“ ’t leav’n löp en geat veurbie de herinnering blif an oe in mie”.
Gaandeweg zakt het tempo, de zon en het intellectueel geleuter. Waarna we afsluiten in Wierden met wat De ijzeren pot ons schaft. En dat is onze traditionele stamppot maaltijd met spekkies.
https://www.jvanderperk.nl/ootmarsum/SBB_Wandelroute_Springendal[1].pdf
