zondag 13 maart 2011
www.ontrack.nl

Foto: © 2011sprengenbergrunner

Dankzij de aanhoudende crisis houden we de vorig jaar gestarte ‘fuck the crisis tocht” in stand. Hoewel het enthousiasme dit keer wat minder was, is de opkomst goed. Wellicht kwam het door de gezapige naam van de wandeltocht ‘de Sneeuwklokjes of Narcissentocht’. Uiteindelijk kozen we er voor om de tocht die gepland stond voor de kerstperiode nu als nog te wandelen.

Het flink pak sneeuw zondag 19 december 2010 deed ons besluiten om  toen in de eigen omgeving te gaan wandelen. Wonderlijke hoe het landschap zich transformeert tot een soort sprookjesachtig Anton Pieck decor. De Regge meanderde in al haar schoonheid. De verse sneeuw kraakte onder onze wandelschoenen, vlokjes dwarrelde van de bomen. Na een stop bij restaurant de Paddenstoel beklommen we met nieuwe energie de Hellendoornse en Nijverdalse berg. Om met tien man aan de dis te verschijnen bij Braakman Noetsele.

Met vijf man starten we deze tocht in Gorssel. We wandelen langs prachtige optrekjes, mooie villa’s en deftige landhuizen. De omgeving is weelderig voorzien van natuurschoon, maar een domper zijn de vele verboden toegang bordjes, de hekwerken, de afrastering en alle mogelijke manieren van de grondeigenaren om hun bezit af te bakkenen ‘streng verboden’. We krijgen een doorkijkje op de IJssel, maar een doorgang langs de oevers is ons niet gegund. Het Dommerholtsveer vaart niet, zodat we teruglopen en ons weg vervolgen langs de Dommerbeek en over de Dommerholtsweg zonder onze Harry (Dommerholt). Een man is bezig met één van de laatste stukje open grasland af te bakenen. Na het spoor gaat het gezelschap de Gorsselse heide tegemoet , waar ooit de Huzaren hun schietoefeningen deden. Met centraal het Huize ’t Joppe. Via een drassig bosgebied komen we bij de zessprong daar is het op de plaats rust. Om in restaurant de Zevensprong te genieten van koffie met appelgebak.

Dit is eigenlijk het beginpunt van de wandeling, maar die pauze moet je natuurlijk wel eerst verdienen. Hier komen alle wegen samen, waarop we een mooi zicht hebben. Een houten handwijzer geeft de verschillende richtingen aan.  We wandelen verder over het Landgoed Amelte richting het Ooievaarsbuitenstation ‘t Zand. De weelde laten we achter ons, met vervallen boerderijen, verzakte schuren en rommelige binnenplaatsen. Met een boog om Gorssel komen we via open akkerland weer bij het beginpunt. Waarna we in Deventer op de Brink een café bezoeken. En na een dagje doorstappen (19 km) in de buitenlucht smaakt het koele biertje prima. Bij de Griek om de hoek sluiten we de tocht af.

GRIG; Henk, Jos, Jeroen, Rob en Paul (met dank aan Bernard).
www.braakmannoetsele.nl
www.pannenkoekenenzo.nl

Reest tocht
 

www.deloopvandereest.nl/
Zondag 28 februari
 

Foto © 2010sprengenbergrunner

Na het accepteren van de blessure komt de vraag “wat nu?” Wat kan ik wel? Wandelen! Dat is alleen al gauw saai, waarop het idee ontstaat voor een extra wandeltocht met de vriendengroep GRIG. Ik verzin een moto: De “Fuck the crisis wandeltocht”. En kom via een rare kronkel (Witharen) bij de Reest (Grensriviertje tussen Overijssel en Drenthe). Op mijn mail komen warme reacties, met een nuchtere Twents/Sallandse ondertoon:

Good volk,

Samengevat: Een keer lopen op een vrije dag prima, gezellig zelfs, reeds! om met Sjef van Oekel te spreken. Ik ga niet op wintersport en ondersteun dit initiatief van harte. Neem het van een betrekkelijk ervaren rot aan: uiteindelijk komen er uit iedere ‘crises' goede zaken. Wat hek dat toch weer mooi e-zeg, of nie dan.
Groetn' Jehan

Griggers,

Ga graag mee om het 'crisis' niveau wat op te krikken..... "Crises! What Crises", is prima muziek van Supertramp met nummers als "Easy does it" en echt iets voor ons boys in barre tijden, "Another man's woman", maar uiteindelijk dan toch vooral het crises nummer: "Poor boy".
"Goodgoan", Bernard

Good volk, Griggers,

Goed plan zo'n extra loop! Om te voorkomen dat het kiezen van een datum op zich al een extra crisis veroorzaakt, stel ik voor een datum te prikken. Je zou bijna vergeten dat het en winter en cr(is)4x het niet? (of nog duidelijker: crisisisishetniet?) Maar is het wel crisis? Immers: min maal min is plus, niet waar?
Wieheurtwelwatwödt
Groetn, Harry

 

Het is een regenachtige grijze dag. Voor een enkeling is de lol er meteen al af met dit miezerige weer. Bij Staphorst verlaten we de snelweg richting het gehucht Lankhorst. Waar ik de startlocatie had bedacht. Al zoekend rijdend, vraag ik me af; waar ik mijn plattegrond heb gelaten? In de kofferbak? Ook in mijn rugzak geen kaart. Shit! Die heb ik dan thuis op de bank laten liggen? Het spoor moesten we die nu wel of niet over? Naar links, ja naar het Noorden, aan deze kant van de snelweg. Inmiddels rij ik stapvoets en zie een bordje met Lankhorstweg, blijkbaar gingen we net ergens verkeerd. We rijden langs de rivier de Reest, maar niet aan de goede kant. Vanwege de aanhoudende buien besluiten we het eerste deel te schrappen. Nu starten we bij www.dehavixhorst.nl/. Een havezate wat in gebruik is als hotel/restaurant maar oorspronkelijk bewoond werd door edelen en ridders. De stemming bij dit moois slaat om en onder een afdakje wordt er geschuild. Deze locatie is schitterend, dat had ik willen versterken door het contrast met de boerderijen en de landerijen van Lankhorst. Wandelaars van GRIG willen het liefst ergens heen lopen en namen bijna de benen, want het kleine kasteel was gezien. Eerst het park rondom en via deze korte wandelroute komen we door een haag met hulst bij De Lokkerij. Een boerderij waar ooievaars worden opgevangen. In het weiland er achter zien we een aantal ooievaars hoog op stok en in de wijde omgeving komen we ze tegen. Zomers moet het er zwart(wit) zien van de Ooievaars www.delokkerij.nl/. Terug bij het beginpunt kom ik met de verrassing dat we een rondje door de beeldentuin gaan doen. Wat treuzelend en bedenkelijk betreden we de kasteeltuin, maar al snel kijkt ieder met belangstelling naar de sculpturen. Onze kleurige regenkleding steekt vrolijk af bij de donkere beelden.

Foto © 2010sprengenbergrunner

Over een breed zandpad met kuilen wandelen we richting de Reest, die we kruisen middels een wit houten bruggetje. Met mooi zicht op het coulisselandschap. Hier is het Eetcafé ‘Het Vergulde Ros, maar we zijn wat aan de vroege kant. Waarop ik besluit door te lopen naar het centrum van Halfweg. Dat is er niet. Met een lulverhaal keren we en voorzichtig pols ik of we niet al vast zullen aanleggen, hoewel we nog niet halfweg de tocht zijn. Dit dorp dankt de naam aan de vroegere reizigers die hier halt hielden op hun reis tussen Zwolle en Ruinen. We zijn een kwartier te vroeg (de tent is gesloten), waarop ik voorstel om 7 minuten richting Staphorst te wandelen en dan terug. Een fantastisch idee, zonder te aarzelen begin ik in die richting te lopen waarop Bernard en Frank volgen. Spontaan begin ik te roepen en te wijzen op iets. Als reactie hierop komen er bewoners voor de ruiten kijken. Henk sluit aan. Als we genieten van de koffie bekijk ik het miniplattegrondje van het café. Plots herinner ik mijn optie om vanuit hier de molen van Leijen te gaan bekijken. Ik vraag het aan de serveerster maar zij weet van niets. Als ze met de soep komt weet ze te vertellen dat die molen anderhalf kilometer verderop gelegen is (de weg die we net al met zijn vieren hebben genomen). De animo om de molen te gaan bezichtigen is er niet. We zien deze achtkantige grondzeiler met rietgedekt korenmolen uit 1854 dus niet. We negeren het tolhuisje en betreden de drassige klei van Landgoed Dickninge wat we in de verte zien liggen. Hier heeft vroeger een klooster gestaan, er is nog een muur zichtbaar die mogelijk de afscheiding vormde tussen de nonnen en monniken. Vorige week was het drukker tijdens mijn verkenningstocht met wandelaars, fietsers, mountainbikers en zeker vier auto’s. Nu hebben wij het alleenrecht. Met zicht op de lanen en zandpaden die allen uitkomen op dit centrale punt.

Bij De Wijk is het ijs van de ijsbaan gesmolten. We komen op het kuierpad van Ijhorst dat we bereiken via het kerkbruggetje. Daar zie ik opeens wat ze bedoelen met horst, een hoger gelegen gebied wat hier begrensd wordt met een haag. In de verte zie ik de los staande Klokkenstoel al. Met Bernard wandel ik over de begraafplaats achter de kerk. Bijna terug bij het bruggetje barst de hemel los met een donderbui. In de regen aanvaarden we het laatste deel van de tocht, die over een tractorpad gaat. De lus De Wijk breng ik wijselijk niet naar voren, weer missen we een molen; De Wieker Meule. En daar zie ik plots mijn auto staan. Het is de finish bij Haalweide. Te vroeg komen we aan bij de www.buitenherbergterlinde.nl/. Het is er goed toeven en in gedachten geef ik mezelf een complimentje. Het was een prachtige wandeling en een top herberg! Hoezo crisis? De eerste sneeuwklokje zijn ontwaard, de regen tikt tegen het raam, de storm kondigt een nieuw seizoen aan

GRIG kerstwandeling
 

Zondag 20 december 2009

Veluwse beken en sprengen
 

Zaterdag 23 mei

Wandeltocht Doesburg – Baak
 

Vrijdag 22 mei

Wandeltocht Doetinchem - Doesburg
 

Donderdag 21 mei

Foto © 2009sprengenbergrunner

Hemelvaart is Dauwpop op de Hellendoornseberg met Ilse DeLange. En vroeger met het spijkerjasje naar het popfestival van Lochem. Was Hemelvaart voor hardlopend Nederland niet traditioneel de 24 uurs estafette in Apeldoorn? Of is het toch dat fietsen bij dag en dauw, met een zak patat onderweg en meegenomen pakjes drinken met een rietje. Een dag voor bezinning, dat er meer is dan het aardse. In het gebedenboek of is het zangboek van mijn oma Doortje Disselhorst staat het beschreven als “Glorie na lijden”;

(Wijze: looft Uwen God alle tongen en talen)

Hemelse Vader, weest dankbaar geprezen,

Omdat Uw Zoon uit de dood is verrezen.
Glorie na lijden en zege na strijd,
Leven na sterven hebt Gij hem bereid.
Alleluia, onze Heer, alleluia, Hem zij eer.

Wellicht is het alles wel tegelijkertijd. En kwam Lisa Hordijk als winnaar uit de strijd. Zij wordt geprezen en staat volgend jaar te zwingen op het podium van Dauwpop met: ‘Hallelujah’. Met de beide benen op de grond en met de wandelschoenen aan, vieren wij dit verrijzenisfeest. Het jaarlijkse wandeluitje. Na al die jaren van er een beetje achteraan hobbelen, werd het tijd dat ik mij meldde voor de organisatie (samen met Rob). Het zou logisch zijn om onze route van vorig jaar te vervolgen. Juist daarom doen we dat niet. En Duitsland heeft een nadeel. Dan is er voor minder standvastige Griggers niet de mogelijkheid om een dagje mee te wandelen. Want u begrijpt, wij doen onze naam eer aan (Geen rust in `t Gat). Er moet dus geschipperd worden tussen gezin, hobby of wandelmaten, uitwaaien op de fiets of niets. Ik toog naar Rob in Zutphen en ja waarom zouden we het ver weg zoeken als we dichtbij zoveel moois hebben. Zo kwamen we op het Graafschapspad. Het is één van de streekpaden in Nederland, gemarkeerd met geelrode strepen. Als je het gehele pad van circa 116 km volgt, heb je als het ware een cirkel om de Graafschap gelopen.

Foto © 2009sprengenbergrunner

Donderdagmorgen start ons vakantietripje in de vestingstad Doesburg. Vlak naast onze overnachtingsplek worden de auto`s geparkeerd. Waarna wij al wandelend op weg gaan naar de bushalte Koepoortwal. Hiervoor moeten we door het centrum van Doesburg en meteen zit de vakantiestemming er goed in. De historische binnenstad met zijn eeuwenoude gevels maken indruk. Met de bus komen we snel aan bij het beginpunt van de wandeling, het NS station te Doetinchem. Waar we moeten wachten tot de trein voorbij is. Dat vlot niet, omdat we aan deze kant van het spoor de route kunnen oppakken vragen we of we hier mogen uitstappen en dat mag na een korte aarzeling. Waarop de buschauffeuse alleen de rit vervolgt. We wandelen door het rustige hart van Doetinchem en komen vervolgens aan bij het Landgoed Hagen in het natuurgebied ‘Het Geldersche Landschap’. Er is een middeleeuws evenement binnen de poorten, wij wandelen er omheen door de lanen met oude grote eiken en beuken. Het Graafschapspad laat zich makkelijk volgen door de geel/rode markering. Na de eerste stop komen we door de Kruisbergsche Bosschen. Voor de echte koffiebreak wijken we iets af van de route en bestellen een koffie met appelgebak in Laag-Keppel. Maar de zichtlocatie bij het fraaie historisch pand is geliefd (al het gebak is op). De koffie smaakt prima en wij kijken naar het verkeer op de doorgaande weg. Bernard weet te vertellen dat verderop vroeger een oude handelsweg liep ‘Hessenweg’, handig deze meewandelende encyclopedie. Gerrit heeft meer oog voor de langskomende motoren en zo hebben we allemaal onze eigen blik (en gedachten).

De wandelroute is hier prima, met mooie afwisselingen van open landschap en stroken bos. Zo is er al wandelend steeds wat te zien, wat het wandelen aangenaam maakt. Voor je zo goed en wel op weg bent begin je al aan het laatste stuk en herken ik de stadswal van Doesburg. Waar we over de wallen lopen en zo goed een gevoel krijgen van dit verdedigingswerk, met zijn puntvormen. Aangekomen bij de IJsselkade worden we verrast door een moderne woonwijk. De bouwkundigen en architectuur liefhebbers onder ons (Henk & Marieke) aanschouwen het, waarna snel de waardering komt voor deze gedurfde bouw (Architect Adolfo Natalini) op deze plek. Op een metershoge zuil lezen we het gedicht van de Doesburgse Dichter Kees Rood:

RIVIER Aan de bodem van haar ogen ligt haar geluk, dichtbij de aarde.
De aarde is haar GROND.

Wolken stijgen in haar, vogels dalen in haar.
De hemel is haar ADEM.
Zij vreest geen strijd, zij kent zonder wapens de weg.
De weg is haar VRIJHEID.

De overnachtingslocatie ‘De Koepoort’ is in eerste instantie een gewoon huis, maar achter de gevel gaat een knusse wat Engelse sfeer schuil. Vanaf de veranda kijken we uit over een tuin waar Bernard zijn bedenkingen bij heeft, het blijkt een cottagetuin, met zicht op een vertakking van de IJssel. En de Finse Kota, waar wij die nacht slapen. Het strandje en het intieme sfeertje brengen me haast in andere sferen. De dag wordt afgesloten in één van de mooiste panden van Doesburg ‘De Waag’ volgens Rob één van de oudste horecagelegenheid in Nederland.

www.bedandbreakfastdoesburg.nl/

Nijverdal / Rheeze

Foto © 2009sprengenbergrunner

Het GPS (Global Positioning System) of satellietplaatsbepalingssysteem is in eerste instantie ontwikkeld voor militaire doeleinden. Met GPS werd het voor het eerst mogelijk om vrijwel overal continu te kunnen navigeren. Voor burgers werd het systeem omstreeks 2000 wereldwijd toepasbaar. Het eerst kwam ik hiermee in aanraking toen we naar de Ardennen gingen om te mountainbiken. Wilbrink had in zijn luxe auto dit systeem en het werkte prima op de grote snelwegen. Maar in de Belgische gehuchten, werden we diverse kanten opgestuurd. En was het één en al herbereken.

Foto © 2009sprengenbergrunner

Dat zoeken is vermoedelijk de aanzet tot het nieuwste speeltje van volwassen kinderen: Geocaching. (Schatzoeken). Begin april werd ik hier ingewijd door mijn zus en zwager; Désirée en Felix Bosman. Nieuwsgierig geworden door het warrige verhaal nam ik plaats in de auto. Onderweg begreep ik nog steeds niet wat precies de bedoeling was. Wie ging dan die schatten verstoppen en als iemand het gevonden had, hoe wist die verstopper dat dan. Kwam die dan elke dag kijken? En als er heel veel schatzoekers op dezelfde tijd, op dezelfde plek zochten, hoe ging dat dan? En wat was het doel? En meer van die vragen, maar die bleven in mijn hoofd rondtollen. Désirée en Felix waren ondertussen al opzoek naar een plek, die we met de auto al naderde. Maar we gingen toch wandelen? Ja, maar dit was een tussendoortje. We stapten uit en scharrelde wat rond bij een boom. Het bleek aan de overkant te zijn van die beek, waarop werd besloten om die later op te sporen. Met de auto reden we vervolgens richting Hardenberg, de Oldemeyer in Rheeze. Nu gingen we dan wandelen met de mobiele GPS, het rugzakje kon om. Echt goedkoop is dit alles niet, vernam ik van Désirée. Een eenvoudig model kost rond de 200 euro en een duurder kan oplopen tot 600. Het was een zomersaandoende lentedag, in een prachtige omgeving. Dus veel kon er niet meer mis gaan. Eindelijk waren we dan bij een locatie en zochten we fanatiek in het struikgewas, eerst wat aarzelend maar al snel doelbewust. Er lag wel veel tuinafval en het zag er niet echt fris uit, een muffe lucht kwam naar boven als ik weer een conifeer of anderszins omhoog wipte. Felix inspecteerde voortdurend de GPS en we besloten op zoek te gaan naar een volgende plek, dit kon het niet zijn. Nu hadden we nog steeds niets gevonden, het ging om een cache. Al die engelse termen zorgde alleen voor meer onduidelijkheid.

Via een bospad kwamen we op een terrein met veel kaalslag, door resten boomstronken zochten we onze weg. Af en toe werden er aantekeningen gemaakt, maar waarvoor? Blijkbaar zijn het gegevens om terug te zien wat wel en niet gevonden is en waar. In de begroeiing bewoog wat. En we vonden twee adders, dat leek meer op een padvinders speurtocht en telde niet mee. Ondertussen kreeg ik steeds minder aandacht voor de omgeving en meer voor de berm. En plots hadden we een spoor gevonden, duidelijk was te zien hoe zich een minuscuul pad had gevormd naar de mogelijke plek. Mijn zus wou nog een foto maken, maar ik had de smaak te pakken mijn eerste schat, dat voelde verrassend goed. Langzaam werd me aan de hand van de inhoud en de toelichting van Felix en Désirée het idee duidelijk. De vinder kon in het bijgevoegde logboek iets schrijven. Men kan een item toevoegen en eventueel iets meenemen. Het was dus geen man of vrouw achter een boom die de schat weer in orde maakt, maar de schatzoeker zelf. De schat wordt weer op dezelfde plek terug geborgen. De frutsels en kleine persoonlijke dingen hadden ook weinig tot geen waarde, nu begreep ik waar het om ging, dat gevoel wat ik had bij de ontdekking. Een soort van intens kindergevoel, dat je bijna al weet wat je krijgt op je verjaardag, maar toch heel gulzig en snel het cadeau uitpakt. En dan het trots laat zien. Na het genieten en bekijken van al die nutteloze dingen, blijkt er ook nog iets van een soort munt of medaillon te zijn. Die in het leven is geroepen voor dit Schatzoeken. Als de Bosmannetjes aanstalten maken om te gaan, ben ik nog bezig met het camoufleren van het pad. Zo weet je van niets, zo doe je actief mee.

We vervolgen onze speurtocht. Désirée en Felix vertellen over deze rage. Dat je er intens door gegrepen kunt worden, je kunt er het hele weekend op uittrekken of je vakantie er zelfs op afstemmen want het Geocaching is al een wereldwijd fenomeen. Zou het iets zijn voor onze wandelgroep GRIG? Maar gaat het juist daar niet om het zalig nietsdoen, gewoon puur wat wandelen, wat kletsen, wat eten en drinken, samen zijn op de meest simpelste sportieve vorm, zonder doel of betekenis. Nu een paar weken later fantaseer ik over al die schatten die er op mijn hardlooproutes moeten liggen. Dan zie ik soms mogelijke locaties waar iets zou kunnen zijn verborgen. Maar hoe gaat dat dan met de toestemming en zitten we te wachten op deze vorm van natuurspeurders / hunters? Is het geen extra belasting van het kwetsbare milieu? Er blijven veel vragen, een uitdagende trend, benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Voor meer info zie de volgende links:

Geocaching.nl

Met dank aan Felix en Désirée Bosman.

Deel 2
Hemelvaartwandeltocht 1 t/m 3 mei.

Foto © 2008sprengenbergrunner
 

Alweer meer dan tien jaar wandel ik mee met deze vrienden wandelgroep uit ‘t Dal. Wandelen is voor mij ontspanning, dat je sportief bezig bent is mooi mee genomen. In de loop der jaren heb ik dat een beetje moeten bijstellen en heb ik ervaren dat zeker de tochten in heuvelachtige landschappen een behoorlijke inspanning kan zijn. De organisatie is dit jaar in handen van Jos & Bernard. Jos blijkt volgens een nieuwsbericht (De Twentsche Courant Tubantia, 19 april) al twintig jaar in het Teutenburgerwald te wandelen, waardoor hij elke kiezelsteen en gasthoven kent. Bernard heeft in een ver verleden eens bijna de hele Hermannsweg gewandeld en kent flora en fauna van dal tot top. In al die jaren is er veel gebeurd, maar altijd was er de zekerheid van wandelen met Hemelvaart. Daardoor is het voor mij steeds meer gaan betekenen.

 

De oorsprong van de lange afstand wandelpaden in het Teutoburger Wald hebben we te danken aan vooruitziende blikken van enkele lieden die een halt wouden toeroepen aan de verdere industrialisering van de bosrijke gebieden. Men wou de eigen Heimat, behouden voor het nageslacht. Zodoende zijn er verschillende initiatieven ontplooid waaruit een gezamenlijk doel naar voren kwam het zogenoemde ‘Teutoburger Gebirgsverband’ (Bad Rothenfelde, 25 juni 1902). Kort hierna zijn er paden aangelegd over de gehele lengte van het bos. Hierbij is zoveel mogelijk de bergkam gevolgd, waardoor je optimaal kan genieten van de mooie vergezichten vanaf de hoogste toppen. De Hermannsweg begint in het Munsterland (Rheine) en loopt door tot in het Lipperland (Horn-Bad Meinber). Deze LAW is circa 156 kilometer en genoemd naar Hermann dem Cherusker.

 

Donderdagmorgen rijden we vanuit Nijverdal richting Duitsland. We starten onze wandeltocht in de omgeving van Bad Iburg met vijf man. Rob is vorige week door zijn enkel gegaan en kiest er voor om de eerste dag rustig te gaan fietsen. Het is fris als we de tocht starten, desondanks rits Bernard al snel zijn wandelbroek af. Waardoor zijn melkfles witte benen voor iedereen te bewonderen zijn. Tegen elf uur is het tijd voor een serieuze pauze. We nuttigen de mee genomen proviand op een picknick locatie. Dan gaat het verder door het stralend groen landschap, de bomen tonen hun bladerdak en de heuvels zijn overwoekerd door een naar knoflook/ui rokend plantje, met een witte knop die op het punt staat open te gaan. Bernard heeft zijn boekje niet bij zich en zelfs twee plantenspotters die druk doende zijn met fotograferen weten niet de juiste naam. We verlaten even het woud om aan de provinciale weg te Hilter een terrasje te pakken, helaas hebben ze geen appelgebak, onze favoriet voor bij de koffie. Het blijkt iets kouder dan verwacht, als je zo stilzit. Rob komt even later aan fietsen. Binnen proeven we een Mexicaans/Amerikaanse sfeer in deze locatie genaamd ‘Route 68’. Daar zien we de gezusters die we al eerder op de route tegenkwamen. De soep smaakt goed en is lekker pittig, na deze krachtbron van zouten en mineralen kunnen we er weer tegenaan.

Foto © 2008henkevers

Het is rustig op de route, de locale bevolking viert vandaag hun Vaderdag en 1 mei. Dit betekent dat de mannen in groepen het bos in trekken, vaak met een busje en die plaatsen op een open plek aan de bosrand. Om vervolgens daar de hele dag de nodige drank in te slaan. De wat jongere gasten kiezen ervoor om met een soort gevulde kar door het bos te trekken. We wandelen langs verschillende herdenkingspunten en borden. In Bad Rothenfelde lopen we bijna ongemerkt langs het gebouw waar voor wandelaars geschiedenis is geschreven. De wandeling gaat verder richting Borgholzhausen, al met al is het een lange zware tocht (circa 24 km) met behoorlijke stijgingen en helaas weinig vergezichten. We overnachten aan een drukke doorgaande weg. We hebben er in eerste instantie geen oog voor en genieten van een welverdiend koel biertje. Volgens de Gastvrouw is er iets verderop een goede gelegenheid om te eten, daar zijn we het allemaal snel over eens. Dat bespaart ons een eventuele lange wandeling, naar het dorp dat op een paar kilometer afstand ligt.

Foto © 2008henkevers

Vrijdagmorgen zitten we vroeg aan het ontbijt, na wat drammen over het vele vrachtverkeer komen we snel in een soort van vakantiestemming, de zon straalt volop. We halen bij de plaatselijke bakker een lunch pakket, terwijl de rest ervoor zorgt dat er een auto komt te staan op de overnachtinglocatie. We wandelen alvast richting de voet van de Hermannsweg, waar we later met zes man starten. De omgeving is met name het eerste deel gelijk aan gisteren. In de buurt van Halle stuiten we op een vastbesloten lokale Duitser die wat claimend ons komt vertellen wat er allemaal te zien is. Bernard volgt wat plichtsgetrouw, de rest volgt wat meer argwanend, maar wel nieuwsgierig naar het beloofde vergezicht. Ik probeer wat rebels de andere kant op te lopen om zogenaamd wat graven te bekijken, dat wordt door de man direct terecht gewezen. Boven genieten we inderdaad van één van de weinige totaaloverzichten. Daarna wordt de omgeving mooier door de afwisseling van de landelijke begroeiing en het meer open agrarisch karakter. Net als ik schik begin te krijgen in mijn nieuwe speeltje de digitale fotografie begeeft de accu het. In de middag vinden we in de omgeving van Werther een gelegenheid voor eine tasche kaffee. Als we bij het restaurant, (wat verlaten leek) buiten plaats nemen onder de grote parasol begint het te regenen. We schuiven gezellig naar het midden en wachten de bui af. Als het droog is zetten we er stevig de pas in, waardoor twee van ons al snel achterblijven. Door de regenbui is het glibberig geworden op de paden. De glinstering op de bladeren geeft alles een levendige atmosfeer. We volgen nu een iets afwijkende route, die eigenlijk de mooiste is van wat we tot nu toe zijn tegen gekomen. Het is behoorlijk klimmen naar de top, maar de gekozen locatie ‘Peter auf `m Berge’ maakt alles goed. Het Waldhotel bij Bielefeld heeft een gemoedelijke huiselijke sfeer, met Kroatische accenten. We delen met zijn vieren twee aangrenzende kamers. De gebroeders Evers zijn direct na de wandeling huiswaarts gekeerd. Wederom is er geen discussie over de eetgelegenheid, we blijven hier dit is top.

Foto © 2008sprengenbergrunner

 

Voor zaterdag hebben we besloten te gaan mountainbiken, met de vier man die zijn overgebleven. Rob neemt het voortouw en zoekt via de kaart van Bernard de route. We volgen niet de Hermannsweg, wat ik wel jammer vind, want dat staat garant voor het echte klimwerk en afdalingen zoals we die niet kennen in Nederland. We moeten als onervaren groep wat realistisch blijven en zoeken naar minder spectaculaire routes. We komen met moeite buiten Bielefeld, wat terwijl we er doorheen fietsen groter blijkt dan gedacht. Als we de omgeving van de universiteit achter ons hebben gelaten, volgen we deels een Welness route. Door het glooiende landschap. Zo krijgen we wel een andere kijk op het Teutoburgerwald. En fietsen door Halle het dorp wat we gisteren van bovenaf hebben gezien. Bij toeval stuiten we op een prachtlocatie (Gasthof Tatenhausen) waar we plaats nemen op een leeg terras. Het restaurant blijkt niet open, maar door de charme van Bernard is er toch koffie met gebak. De bidons worden aangevuld voor het laatste deel van de etappe. Op naar Bielefeld. Daar eindigt onze tocht met een lunch bij ‘Peter op de Berg’. De borden zijn prachtig kleurrijk opgemaakt, daar wil je echt van genieten. Een laatste blik achterom en dan in de bus van Jos aansluiten in de rij, tussen de terugkerende Nederlanders.

www.hermannshoehen.de/

Foto © 2008sprengenbergrunner

1997 – 2014 GRIG Tochten waaraan ik heb deelgenomen

Foto © 2008sprengenbergrunner

1997

Hemelvaart donderdag 8 mei

Duitsland Bad Bentheim

1998

Hemelvaart vrijdag 22 mei (en donderdag 21 mei?)

Kerstwandeling zondag 20 december Lutte/Losser

1999

Hemelvaart vrijdag 14 mei t/m zaterdag 15 mei Diever met Simone

Kerstwandeling?

2000

Hemelvaart vrijdag 2 juni t/m zondag 4 juni Duitsland?

Kerstwandeling woensdag 27 december? met Simone

2001

Hemelvaart donderdag 24 t/m zaterdag 26 mei met Simone

Vierlingsbeek Swolgen Venlo Swalmen

Kerstwandeling zondag 23 december Wilsum Duitsland?

2002

Hemelvaart donderdag 9 mei t/m zaterdag 11 mei

Kerstwandeling zondag 22 december

2003

Hemelvaart donderdag 29 mei t/m vrijdag 30 mei Ibbenbüren

Kerstwandeling zondag 28 december Ommen

2004

Hemelvaart donderdag 20 mei t/m vrijdag 21 mei Duitsland Fürstenau

Kerstwandeling zondag 19 december

2006

Hemelvaart donderdag 25 t/m zaterdag 27 mei

Doorn Wijk bij Duurstede

11 of 12 augustus en 12 of 13 augustus Rheine Tecklenburg

Kerstwandeling 17 december Eibergen

2007

Hemelvaart donderdag 17 mei t/m vrijdag 18 mei

Ahornweg Bad Iburg Tecklenburg

Kerstwandeling zondag 23 december Vasse

2008 

Hemelvaart donderdag 1 mei t/m vrijdag 2 mei
Bad Iburg Borgholzhausen Bielefeld

Kerstwandeling zondag 21 december Nunspeet Hulshorst

2009

Hemelvaar donderdag 21 mei t/m zaterdag 23 mei
Doetinchem Doesburg Brummen Baak Dieren Brummen

Kerstwandeling 20 december Oldenzaal Beuningen

2010
Crisiswandeling Reest 28 februari De Schiphorst Haalweide

Hemelvaart 14 t/m 15 mei Bielefeld Detmold Hermannsweg

Kerstwandeling 19 december Nijverdal Hellendoorn
 

2011
Crisistocht Joppe Gorssel 13 maart

Hemelvaart  2 t/m 3 juni
Noaberpad Oldenkott Vreden Oeding
Kerstwandeling Nutter 18 december

2012

Crisis Wieden Giethoorn maart

Hemelvaart 17 t/m 18 mei
Noaberpad Winterswijk Gendringen
Kerstwandeling Diepenheim 23 december

2013
Hemelvaart 9 t/m 10 mei
Bagerveen - Emlichheim
Kerstwandeling Balkbrug Reest 22 december

2014
Hemelvaart 29 t/m 30 mei
Noaberpad Ter Apel Klazienaveen Jipsinghuizen