Van Jonge Leu en Oale Groond GRIG ’09

Traditioneel gaan we wandelen met Kerst, meestal de zondag ervoor. Henk tekent voor de organisatie en dan zit het wel goed. Elke kerstwandeling met GRIG is anders, maar door de vertrouwde gezichten o zo bekend. Het mooiste zijn de wandelingen in de sneeuw. Of die keer dat we bijna uitgehongerd aan een stamppotmaaltijd zaten bij de openhaard en dat de gastheer op een gegeven moment bij de buren vlees moest halen. Het wandelen, eigenlijk bijzaak maar wat is de chocolademelk daarna lekker. Wat smaakt het bokbiertje dan goed. De eerste jaren begonnen we steevast met een borrel, meegenomen door Johan. Dan zat de stemming er meteen al in. Blijkt ook goed voor de stembanden. Heel erg voorspelbaar is het allemaal, hoe kan het dan dat ik er na uitzie?

Bij Bernard zitten we die morgen aan de ontbijt tafel. De koffie pruttelt, nou ja bij wijze van sfeergevoel. De koek maakt plaats voor de meegenomen kerststol. Dat was in het verleden een traktatie, nu kan de bijna complete Sanderman stol weer mee. Het is buiten koud en er is sprake van stuifsneeuw. Het geroezemoes wordt stilgelegd als we het radio weernieuws beluisteren. Moeder Sientje vindt het maar niets. Enkele stugge Twentse uitspraken rollen over de tafel. Van die boeren burgerlijke korte zinnen, met veel waarheid maar weinig zinnigs. Rob heeft zich al afgemeld vanwege ons Nederlands spoornet, een beetje sneeuw en heel het land ligt plat. Frank uit Salland heeft problemen met zijn auto. Paul een dubbel agenda en zo blijven er acht over.

We stappen bij Jos in de bus, met winterbanden. Op de snelweg zien we drie sneeuwschuivers/strooiwagen achter elkaar aan rijden. Wellicht had Sientje gelijk. De kou van gisteren is helemaal vergeten. Een lange onderbroek, mijn wielerhandschoenen, fleecejack en werkjas, muts en fietsbril. We starten ergens in Oldenzaal bij Landgoed Egheria. Het is een afwisselend hoevenlandschap met essen en monumentale boerderijen. Het eerste uur ploeteren we met goede moed voort door de jachtsneeuw. Het tempo zit er goed in alsof we er dan eerder doorheen zijn. De vergelijking met de barre Elfstedentocht van 1963 komt naar boven. Op de open stukken hebben we gelukkig de wind in de rug. Bij een boerenerf schuilen we onder een kapschuur. Uit de rugzakken diepen we de thermoskannen op met warme drank.

Het witte landschap geeft een serene rust, de Maria kapelletjes doen me even wegdommelen naar de beelden “Van Jonge Leu en Oale Groond”. Waar we naast Janis Bode (Michaela Kamphuis) staan die tot Maria bid voor en dat. Kon ik maar tot iets bidden als Janis, of met Janis. We komen langs de Dinkel via mooie smalle sneeuwpaden. Af en toe glijden we weg, de wind is gaan liggen en we komen aan in Dinkelo. Dit is het fictieve Twentse dorp uit de serie. Bij Café restaurant 't Sterrebos schuiven we aan. We hebben trek maar veel blijkt er vandaag niet te krijgen. Dus beperken we ons tot koffie met appelgebak. De deur van de rookkamer staat open en daar binnen zit men op een kluitje. Even later komt wethouder Henny Smits (Dirk Stegeman) binnen en neemt plaats aan de bar. Het is sfeerverhogend en de koffie smaakt er beter van. Als we hem onvervalst Twents plat horen proaten is het net of we zelf in het decor zitten. Hier in Beuningen moet ook ergens Herman Finkers wonen. We gaan met een rondtrekkende beweging terug richting de hoogste berg van Twente de Tankenberg (85 m). En tot slot genieten we van gedane arbeid bij een openhaard vuurtje, met afsluitend een stamppotbuffet.