Geocaching?
Nijverdal / Rheeze
Foto © 2009sprengenbergrunner
Het GPS (Global Positioning System) of satellietplaatsbepalingssysteem is in eerste instantie ontwikkeld voor militaire doeleinden. Met GPS werd het voor het eerst mogelijk om vrijwel overal continu te kunnen navigeren. Voor burgers werd het systeem omstreeks 2000 wereldwijd toepasbaar. Het eerst kwam ik hiermee in aanraking toen we naar de Ardennen gingen om te mountainbiken. Wilbrink had in zijn luxe auto dit systeem en het werkte prima op de grote snelwegen. Maar in de Belgische gehuchten, werden we diverse kanten opgestuurd. En was het één en al herbereken.
Algauw bedacht men allerlei varianten voor het gebruik van dit systeem. De volgende stap was al snel gezet: GPS-tochten. Zo assisteerde ik bij een GPS-mountainbiketocht (Hellendoorn). De voorfietser met GPS werd gevolgd, daarna kwam de groep. En ik was de achterfietser met mijn eigen terreinkennis. Het had al gauw iets van een zoeksysteem, waarop we regelmatig halt moesten houden. Soms had ik al vooraf het gevoel waar we heen gingen, omdat mijn trainingsmaten een groot aandeel hadden in het uitzetten van het parcours. Toen we weer ergens bij `t Stut (Nijverdal) en de daar aanwezige ATB route kwamen, was de groep het een beetje beu, al dat gezoek en weer op dezelfde route. Van de voorfietser mocht ik het overnemen en zo konden we dat laatste stuk terug via een mooie kronkel route met af en toe een klim weer aankomen bij het beginpunt.
Foto © 2009sprengenbergrunner
Dat zoeken is vermoedelijk de aanzet tot het nieuwste speeltje van volwassen kinderen: Geocaching. (Schatzoeken). Begin april werd ik hier ingewijd door mijn zus en zwager; Désirée en Felix Bosman. Nieuwsgierig geworden door het warrige verhaal nam ik plaats in de auto. Onderweg begreep ik nog steeds niet wat precies de bedoeling was. Wie ging dan die schatten verstoppen en als iemand het gevonden had, hoe wist die verstopper dat dan. Kwam die dan elke dag kijken? En als er heel veel schatzoekers op dezelfde tijd, op dezelfde plek zochten, hoe ging dat dan? En wat was het doel? En meer van die vragen, maar die bleven in mijn hoofd rondtollen. Désirée en Felix waren ondertussen al opzoek naar een plek, die we met de auto al naderde. Maar we gingen toch wandelen? Ja, maar dit was een tussendoortje. We stapten uit en scharrelde wat rond bij een boom. Het bleek aan de overkant te zijn van die beek, waarop werd besloten om die later op te sporen. Met de auto reden we vervolgens richting Hardenberg, de Oldemeyer in Rheeze. Nu gingen we dan wandelen met de mobiele GPS, het rugzakje kon om. Echt goedkoop is dit alles niet, vernam ik van Désirée. Een eenvoudig model kost rond de 200 euro en een duurder kan oplopen tot 600. Het was een zomersaandoende lentedag, in een prachtige omgeving. Dus veel kon er niet meer mis gaan. Eindelijk waren we dan bij een locatie en zochten we fanatiek in het struikgewas, eerst wat aarzelend maar al snel doelbewust. Er lag wel veel tuinafval en het zag er niet echt fris uit, een muffe lucht kwam naar boven als ik weer een conifeer of anderszins omhoog wipte. Felix inspecteerde voortdurend de GPS en we besloten op zoek te gaan naar een volgende plek, dit kon het niet zijn. Nu hadden we nog steeds niets gevonden, het ging om een cache. Al die engelse termen zorgde alleen voor meer onduidelijkheid.
Fotoarchief © 2009sprengenbergrunner
Via een bospad kwamen we op een terrein met veel kaalslag, door resten boomstronken zochten we onze weg. Af en toe werden er aantekeningen gemaakt, maar waarvoor? Blijkbaar zijn het gegevens om terug te zien wat wel en niet gevonden is en waar. In de begroeiing bewoog wat. En we vonden twee adders, dat leek meer op een padvinders speurtocht en telde niet mee. Ondertussen kreeg ik steeds minder aandacht voor de omgeving en meer voor de berm. En plots hadden we een spoor gevonden, duidelijk was te zien hoe zich een minuscuul pad had gevormd naar de mogelijke plek. Mijn zus wou nog een foto maken, maar ik had de smaak te pakken mijn eerste schat, dat voelde verrassend goed. Langzaam werd me aan de hand van de inhoud en de toelichting van Felix en Désirée het idee duidelijk. De vinder kon in het bijgevoegde logboek iets schrijven. Men kan een item toevoegen en eventueel iets meenemen. Het was dus geen man of vrouw achter een boom die de schat weer in orde maakt, maar de schatzoeker zelf. De schat wordt weer op dezelfde plek terug geborgen. De frutsels en kleine persoonlijke dingen hadden ook weinig tot geen waarde, nu begreep ik waar het om ging, dat gevoel wat ik had bij de ontdekking. Een soort van intens kindergevoel, dat je bijna al weet wat je krijgt op je verjaardag, maar toch heel gulzig en snel het cadeau uitpakt. En dan het trots laat zien. Na het genieten en bekijken van al die nutteloze dingen, blijkt er ook nog iets van een soort munt of medaillon te zijn. Die in het leven is geroepen voor dit Schatzoeken. Als de Bosmannetjes aanstalten maken om te gaan, ben ik nog bezig met het camoufleren van het pad. Zo weet je van niets, zo doe je actief mee.
We vervolgen onze speurtocht. Désirée en Felix vertellen over deze rage. Dat je er intens door gegrepen kunt worden, je kunt er het hele weekend op uittrekken of je vakantie er zelfs op afstemmen want het Geocaching is al een wereldwijd fenomeen. Zou het iets zijn voor onze wandelgroep GRIG? Maar gaat het juist daar niet om het zalig nietsdoen, gewoon puur wat wandelen, wat kletsen, wat eten en drinken, samen zijn op de meest simpelste sportieve vorm, zonder doel of betekenis. Nu een paar weken later fantaseer ik over al die schatten die er op mijn hardlooproutes moeten liggen. Dan zie ik soms mogelijke locaties waar iets zou kunnen zijn verborgen. Maar hoe gaat dat dan met de toestemming en zitten we te wachten op deze vorm van natuurspeurders / hunters? Is het geen extra belasting van het kwetsbare milieu? Er blijven veel vragen, een uitdagende trend, benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Voor meer info zie de volgende links:
Met dank aan Felix en Désirée Bosman.