Hermannsweg GRIG ‘08

Alweer meer dan tien jaar wandel ik mee met deze vrienden wandelgroep uit ‘t Dal. Wandelen is voor mij ontspanning, dat je sportief bezig bent is mooi mee genomen. In de loop der jaren heb ik dat een beetje moeten bijstellen en heb ik ervaren dat zeker de tochten in heuvelachtige landschappen een behoorlijke inspanning kan zijn. De organisatie is dit jaar in handen van Jos & Bernard. Jos blijkt volgens een nieuwsbericht (De Twentsche Courant Tubantia, 19 april) al twintig jaar in het Teutenburgerwald te wandelen, waardoor hij elke kiezelsteen en gasthoven kent. Bernard heeft in een ver verleden eens bijna de hele Hermannsweg gewandeld en kent flora en fauna van dal tot top. In al die jaren is er veel gebeurd, maar altijd was er de zekerheid van wandelen met Hemelvaart. Daardoor is het voor mij steeds meer gaan betekenen.

 

De oorsprong van de lange afstand wandelpaden in het Teutoburger Wald hebben we te danken aan vooruitziende blikken van enkele lieden die een halt wouden toeroepen aan de verdere industrialisering van de bosrijke gebieden. Men wou de eigen Heimat, behouden voor het nageslacht. Zodoende zijn er verschillende initiatieven ontplooid waaruit een gezamenlijk doel naar voren kwam het zogenoemde ‘Teutoburger Gebirgsverband’ (Bad Rothenfelde, 25 juni 1902). Kort hierna zijn er paden aangelegd over de gehele lengte van het bos. Hierbij is zoveel mogelijk de bergkam gevolgd, waardoor je optimaal kan genieten van de mooie vergezichten vanaf de hoogste toppen. De Hermannsweg begint in het Munsterland (Rheine) en loopt door tot in het Lipperland (Horn-Bad Meinber). Deze LAW is circa 156 kilometer en genoemd naar Hermann dem Cherusker.

 

Donderdagmorgen rijden we vanuit Nijverdal richting Duitsland. We starten onze wandeltocht in de omgeving van Bad Iburg met vijf man. Rob is vorige week door zijn enkel gegaan en kiest er voor om de eerste dag rustig te gaan fietsen. Het is fris als we de tocht starten, desondanks rits Bernard al snel zijn wandelbroek af. Waardoor zijn melkfles witte benen voor iedereen te bewonderen zijn. Tegen elf uur is het tijd voor een serieuze pauze. We nuttigen de mee genomen proviand op een picknick locatie. Dan gaat het verder door het stralend groen landschap, de bomen tonen hun bladerdak en de heuvels zijn overwoekerd door een naar knoflook/ui rokend plantje, met een witte knop die op het punt staat open te gaan. Bernard heeft zijn boekje niet bij zich en zelfs twee plantenspotters die druk doende zijn met fotograferen weten niet de juiste naam. We verlaten even het woud om aan de provinciale weg te Hilter een terrasje te pakken, helaas hebben ze geen appelgebak, onze favoriet voor bij de koffie. Het blijkt iets kouder dan verwacht, als je zo stilzit. Rob komt even later aan fietsen. Binnen proeven we een Mexicaans/Amerikaanse sfeer in deze locatie genaamd ‘Route 68’. Daar zien we de gezusters die we al eerder op de route tegenkwamen. De soep smaakt goed en is lekker pittig, na deze krachtbron van zouten en mineralen kunnen we er weer tegenaan.

Foto © 2008henkevers

Vrijdagmorgen zitten we vroeg aan het ontbijt, na wat drammen over het vele vrachtverkeer komen we snel in een soort van vakantiestemming, de zon straalt volop. We halen bij de plaatselijke bakker een lunch pakket, terwijl de rest ervoor zorgt dat er een auto komt te staan op de overnachtinglocatie. We wandelen alvast richting de voet van de Hermannsweg, waar we later met zes man starten. De omgeving is met name het eerste deel gelijk aan gisteren. In de buurt van Halle stuiten we op een vastbesloten lokale Duitser die wat claimend ons komt vertellen wat er allemaal te zien is. Bernard volgt wat plichtsgetrouw, de rest volgt wat meer argwanend, maar wel nieuwsgierig naar het beloofde vergezicht. Ik probeer wat rebels de andere kant op te lopen om zogenaamd wat graven te bekijken, dat wordt door de man direct terecht gewezen. Boven genieten we inderdaad van één van de weinige totaaloverzichten. Daarna wordt de omgeving mooier door de afwisseling van de landelijke begroeiing en het meer open agrarisch karakter. Net als ik schik begin te krijgen in mijn nieuwe speeltje de digitale fotografie begeeft de accu het. In de middag vinden we in de omgeving van Werther een gelegenheid voor eine tasche kaffee. Als we bij het restaurant, (wat verlaten leek) buiten plaats nemen onder de grote parasol begint het te regenen. We schuiven gezellig naar het midden en wachten de bui af. Als het droog is zetten we er stevig de pas in, waardoor twee van ons al snel achterblijven. Door de regenbui is het glibberig geworden op de paden. De glinstering op de bladeren geeft alles een levendige atmosfeer. We volgen nu een iets afwijkende route, die eigenlijk de mooiste is van wat we tot nu toe zijn tegen gekomen. Het is behoorlijk klimmen naar de top, maar de gekozen locatie ‘Peter auf `m Berge’ maakt alles goed. Het Waldhotel bij Bielefeld heeft een gemoedelijke huiselijke sfeer, met Kroatische accenten. We delen met zijn vieren twee aangrenzende kamers. De gebroeders Evers zijn direct na de wandeling huiswaarts gekeerd. Wederom is er geen discussie over de eetgelegenheid, we blijven hier dit is top.

Foto © 2008sprengenbergrunner

 

Voor zaterdag hebben we besloten te gaan mountainbiken, met de vier man die zijn overgebleven. Rob neemt het voortouw en zoekt via de kaart van Bernard de route. We volgen niet de Hermannsweg, wat ik wel jammer vind, want dat staat garant voor het echte klimwerk en afdalingen zoals we die niet kennen in Nederland. We moeten als onervaren groep wat realistisch blijven en zoeken naar minder spectaculaire routes. We komen met moeite buiten Bielefeld, wat terwijl we er doorheen fietsen groter blijkt dan gedacht. Als we de omgeving van de universiteit achter ons hebben gelaten, volgen we deels een Welness route. Door het glooiende landschap. Zo krijgen we wel een andere kijk op het Teutoburgerwald. En fietsen door Halle het dorp wat we gisteren van bovenaf hebben gezien. Bij toeval stuiten we op een prachtlocatie (Gasthof Tatenhausen) waar we plaats nemen op een leeg terras. Het restaurant blijkt niet open, maar door de charme van Bernard is er toch koffie met gebak. De bidons worden aangevuld voor het laatste deel van de etappe. Op naar Bielefeld. Daar eindigt onze tocht met een lunch bij ‘Peter op de Berg’. De borden zijn prachtig kleurrijk opgemaakt, daar wil je echt van genieten. Een laatste blik achterom en dan in de bus van Jos aansluiten in de rij, tussen de terugkerende Nederlanders.

www.hermannshoehen.de/

Foto © 2008sprengenbergrunner