Willen we? dan gaan we toch! GRIG’10

Na het accepteren van de blessure komt de vraag “wat nu?” Wat kan ik wel? Wandelen! Dat is alleen al gauw saai, waarop het idee ontstaat voor een extra wandeltocht met de vriendengroep GRIG. Ik verzin een moto: De “Fuck the crisis wandeltocht”. En kom via een rare kronkel (Witharen) bij de Reest (Grensriviertje tussen Overijssel en Drenthe). Op mijn mail komen warme reacties, met een nuchtere Twents/Sallandse ondertoon:

Good volk,

Griggers,

Good volk, Griggers,

 

Het is een regenachtige grijze dag. Voor een enkeling is de lol er meteen al af met dit miezerige weer. Bij Staphorst verlaten we de snelweg richting het gehucht Lankhorst. Waar ik de startlocatie had bedacht. Al zoekend rijdend, vraag ik me af; waar ik mijn plattegrond heb gelaten? In de kofferbak? Ook in mijn rugzak geen kaart. Shit! Die heb ik dan thuis op de bank laten liggen? Het spoor moesten we die nu wel of niet over? Naar links, ja naar het Noorden, aan deze kant van de snelweg. Inmiddels rij ik stapvoets en zie een bordje met Lankhorstweg, blijkbaar gingen we net ergens verkeerd. We rijden langs de rivier de Reest, maar niet aan de goede kant. Vanwege de aanhoudende buien besluiten we het eerste deel te schrappen. Nu starten we bij www.dehavixhorst.nl/. Een havezate wat in gebruik is als hotel/restaurant maar oorspronkelijk bewoond werd door edelen en ridders. De stemming bij dit moois slaat om en onder een afdakje wordt er geschuild. Deze locatie is schitterend, dat had ik willen versterken door het contrast met de boerderijen en de landerijen van Lankhorst. Wandelaars van GRIG willen het liefst ergens heen lopen en namen bijna de benen, want het kleine kasteel was gezien. Eerst het park rondom en via deze korte wandelroute komen we door een haag met hulst bij De Lokkerij. Een boerderij waar ooievaars worden opgevangen. In het weiland er achter zien we een aantal ooievaars hoog op stok en in de wijde omgeving komen we ze tegen. Zomers moet het er zwart(wit) zien van de Ooievaars www.delokkerij.nl/. Terug bij het beginpunt kom ik met de verrassing dat we een rondje door de beeldentuin gaan doen. Wat treuzelend en bedenkelijk betreden we de kasteeltuin, maar al snel kijkt ieder met belangstelling naar de sculpturen. Onze kleurige regenkleding steekt vrolijk af bij de donkere beelden.

Foto © 2010sprengenbergrunner

Over een breed zandpad met kuilen wandelen we richting de Reest, die we kruisen middels een wit houten bruggetje. Met mooi zicht op het coulisselandschap. Hier is het Eetcafé ‘Het Vergulde Ros, maar we zijn wat aan de vroege kant. Waarop ik besluit door te lopen naar het centrum van Halfweg. Dat is er niet. Met een lulverhaal keren we en voorzichtig pols ik of we niet al vast zullen aanleggen, hoewel we nog niet halfweg de tocht zijn. Dit dorp dankt de naam aan de vroegere reizigers die hier halt hielden op hun reis tussen Zwolle en Ruinen. We zijn een kwartier te vroeg (de tent is gesloten), waarop ik voorstel om 7 minuten richting Staphorst te wandelen en dan terug. Een fantastisch idee, zonder te aarzelen begin ik in die richting te lopen waarop Bernard en Frank volgen. Spontaan begin ik te roepen en te wijzen op iets. Als reactie hierop komen er bewoners voor de ruiten kijken. Henk sluit aan. Als we genieten van de koffie bekijk ik het miniplattegrondje van het café. Plots herinner ik mijn optie om vanuit hier de molen van Leijen te gaan bekijken. Ik vraag het aan de serveerster maar zij weet van niets. Als ze met de soep komt weet ze te vertellen dat die molen anderhalf kilometer verderop gelegen is (de weg die we net al met zijn vieren hebben genomen). De animo om de molen te gaan bezichtigen is er niet. We zien deze achtkantige grondzeiler met rietgedekt korenmolen uit 1854 dus niet. We negeren het tolhuisje en betreden de drassige klei van Landgoed Dickninge wat we in de verte zien liggen. Hier heeft vroeger een klooster gestaan, er is nog een muur zichtbaar die mogelijk de afscheiding vormde tussen de nonnen en monniken. Vorige week was het drukker tijdens mijn verkenningstocht met wandelaars, fietsers, mountainbikers en zeker vier auto’s. Nu hebben wij het alleenrecht. Met zicht op de lanen en zandpaden die allen uitkomen op dit centrale punt.

Bij De Wijk is het ijs van de ijsbaan gesmolten. We komen op het kuierpad van Ijhorst dat we bereiken via het kerkbruggetje. Daar zie ik opeens wat ze bedoelen met horst, een hoger gelegen gebied wat hier begrensd wordt met een haag. In de verte zie ik de los staande Klokkenstoel al. Met Bernard wandel ik over de begraafplaats achter de kerk. Bijna terug bij het bruggetje barst de hemel los met een donderbui. In de regen aanvaarden we het laatste deel van de tocht, die over een tractorpad gaat. De lus De Wijk breng ik wijselijk niet naar voren, weer missen we een molen; De Wieker Meule. En daar zie ik plots mijn auto staan. Het is de finish bij Haalweide. Te vroeg komen we aan bij de www.buitenherbergterlinde.nl/. Het is er goed toeven en in gedachten geef ik mezelf een complimentje. Het was een prachtige wandeling en een top herberg! Hoezo crisis? De eerste sneeuwklokje zijn ontwaard, de regen tikt tegen het raam, de storm kondigt een nieuw seizoen aan