Hemelvaart Dag III Eerbeek? GRIG ’09
23-05-2009 22:25
Veluwse beken en sprengen
Veluwse beken en sprengen
Zaterdag 23 mei
Fotoarchief © 2009sprengenbergrunner
Hemelvaart is niet het verrijzenisfeest, dat was met Pasen. Ik was een beetje de weg kwijt. Hemelvaart is het bezinningsfeest. Nadat de Zoon (Jezus) naar de Hemel was gezonden, kreeg hij opdracht van zijn vader (God in de hemel) om terug te keren (waarschijnlijk had hij wat vergeten). Toen hij deze boodschap alsnog had doorgegeven aan zijn leerlingen (de Apostelen) ging hij definitief terug naar zijn vader. Dit ging met een behoorlijke vaart en de leerlingen zagen hem verdwijnen in een wolk. Vanaf dat moment moesten we het zelf doen, maar wel met de ‘wetenschap’, dat er meer is dan het aardse. Voor de één betekend dat hij werkelijk gelooft dat er echt een hemel is. Voor de andere dat hij terugkeert in een gedaante, dier of plant al naar gelang in welke cultuur men opgevoed is en hoe men geleefd heeft. Weer een ander beseft dat we hier een taak uitvoeren, die de generatie voor ons niet heeft kunnen volbrengen. Maar dan is er net als na het behalen van de Marathon, een volgend doel en zo worstelen wij voort, stap voor stap.
Hemelvaart is niet het verrijzenisfeest, dat was met Pasen. Ik was een beetje de weg kwijt. Hemelvaart is het bezinningsfeest. Nadat de Zoon (Jezus) naar de Hemel was gezonden, kreeg hij opdracht van zijn vader (God in de hemel) om terug te keren (waarschijnlijk had hij wat vergeten). Toen hij deze boodschap alsnog had doorgegeven aan zijn leerlingen (de Apostelen) ging hij definitief terug naar zijn vader. Dit ging met een behoorlijke vaart en de leerlingen zagen hem verdwijnen in een wolk. Vanaf dat moment moesten we het zelf doen, maar wel met de ‘wetenschap’, dat er meer is dan het aardse. Voor de één betekend dat hij werkelijk gelooft dat er echt een hemel is. Voor de andere dat hij terugkeert in een gedaante, dier of plant al naar gelang in welke cultuur men opgevoed is en hoe men geleefd heeft. Weer een ander beseft dat we hier een taak uitvoeren, die de generatie voor ons niet heeft kunnen volbrengen. Maar dan is er net als na het behalen van de Marathon, een volgend doel en zo worstelen wij voort, stap voor stap.
De overnachting in Zutphen was minder luxe, zelfs een beetje low budget. De stortbak van de wc werkt niet, de tuin is verwilderd, het behang raakt los, er zit een barst in de ruit, men is vergeten te kitten en. De gastvrouw vraagt of wij onze schoenen uit willen doen, heeft ze bij mij meteen min punten. Vraagt ze ook nog of we de klaarstaande sloffen aandoen. De IJssel is wel heel dichtbij. Het mooie van reizen is ook het thuiskomen en de waardering van wat je hebt. Dat min gevoel krijg ik niet weg en dwars tik ik het badeendje van de badrand, stom kut kinderachtig stuk plastic. Dat voelt goed. Gerrit Evers is na twee dagen wandelen, 2 maal 20 kilometer iets wat op en heeft last van zijn gevoelige kleine teen. Bernard Broeks en ik gewend aan onze hardlooptraining wat onwennig van het plotselinge ‘niets doen’. Waarop ik besluit om naar de IJssel te wandelen, daar stemt Bernard mee in.
`s morgens zitten we vroeg aan de ontbijttafel en rijden terug naar Brummen, waar we de trein nemen naar Dieren. Het leven is vol verrassingen. Dis is een NS-wandeling (van station naar station). Als ik de geel/rode markering zie ben ik opgelucht, want mijn routebeschrijving geeft naast een vage, vrij grove routeaanduiding weinig nuttige informatie. Heb ik me achteraf toch iets te matig voorbereid, de route is namelijk te vinden op www.eropuit.nl Wel heb ik veel historische achtergrond informatie, zo kan ik Bernard en Gerrit vertellen dat dit Landgoed aan de zuidelijke Veluwerand toebehoord aan de Stichting Twickel. Op de Carolinaberg zijn zoals beschreven inderdaad (14) heel veel lanen, met een bankje. Er zijn heel veel opties, hopelijk nemen we de juiste. Twee dames hebben een andere kaart en gaan rechtdoor. Wij kiezen de route naar rechts. Dat is het Veluwe Zwerfpad (Streekpad 16), maar ergens hadden we over moeten gaan op de wit/rode markering van het Maarten van Rossumpad. Wellicht ging het mis omdat Bernard en ik wat zaten te peinzen (zie inleiding) en daar weinig zinnigs uitkwam, maar wel een leuke bespiegeling waardoor het wandelen als vanzelf ging. We bleken (onwetend) in de richting van Eerbeek te gaan. Bij navraag wordt dit bevestigd, we zijn te veel afgeweken naar het westen en zouden uitkomen in Loenen. Vermoedelijk waren we Laag-Soeren onze koffiehalte al voorbij. We stuiten op een camping (Coldenhove), waar we de verkeerde richting kiezen links i.p.v. rechts. Daar komen we een ander soort wandelaars tegen, complete gezinnen met allerleihanden kindervervoer. Zij doen een rondje camping en iedereen die daar loopt komt van dat terrein of gaat er heen. We zijn verdwaald! Na deze extra lus komen we wederom op hetzelfde punt en wandelen verder langs de hoofdweg. Als ik het plaatsnaambordje in beeld krijg, verbaas ik mij erover dat er Eerbeek op staat. Ik kijk Bernard aan, Gerrit komt in de verte aansjokken. Gelukkig is er om de hoek een restaurant (De Heideroos), die komt als geroepen. We hebben grote trek en dorst, een stevige lunch gaat er smakelijk in. Na 15.00 uur vervolgen we onze weg.
We hebben besloten richting Hall te gaan. Het is warm en we wandelen door de bebouwing van Eerbeek. Een automobiliste stopt en vraagt of we mee willen rijden, waarop we aangeven dat we aan het wandelen zijn. Is onze aanblik dan zo vreemd, zijn we zoekende, een drietal verwarde types, die achter elkaar aan strompelen? In de omgeving van Hall komen we weer op een wandelroute, een LAW (Langeafstandswandelpad) die we na een kort overleg besluiten te volgen. Dit blijkt de juiste keus, dit is een deel van het Trekvogelpad. Wij passeren het Nivon Natuur-vriendenhuis. En volgen in Hall vlak voor de kerk het Hallsepad, met het zoveelste bordje. Op deze staat een foto met koeien die in dat weiland staan, met gegevens over dit zeldzame ras. Iemand van Natuurmomenten is net bezig om een kalf wat buiten de groep is geraakt terug te begeleiden. Waarschijnlijk had hij (het kalfkindje) gewoon een standje gekregen van zijn vader. In het bos is de routemarkering wat onduidelijk, we lopen iets om maar komen toch langs Huize Leusveld en sluiten daar aan bij andere wandelaars voor de laatste kilometers. Door het struikgewas en een kronkelbospad met zicht op de golfbaan van Brummen