Hermannsweg Deel III GRIG ‘10

Twee jaar terug zijn we al flink geklommen naar deze top. Zodat we nu op de bergkam kunnen beginnen, met een flauw zonnetje. We wandelen door het woud richting de grootste stad van de regio Ostwestfalen-Lippe. Bielefeld zien we aan de linkerzijde onder ons. Met enige regelmaat wordt de stilte van de vogels opgeschrikt door een sirene uit het dal. Twee hoge toren lijken ons als een schaduw te vergezellen. Verrassend lopen we plots een dierentuin binnen, onze gids Bernard kan zich dit niet meer voor de geest halen van ruim dertig jaar geleden. Het zou kunnen dat ‘Heimat tierpark Olderdissen’ er toen nog niet was. Onze route loopt dwars door dit park. We verwonderen ons over het ontbreken van een entree en waar moeten we betalen, bij de uitgang soms? Het gaat langs een slaperige lynx en afgerasterde verblijfplaatsen van diverse soorten die hier ooit vrij rondliepen of dat in kleine mate doen (zoals de wolf). De meest aandacht trekkende bezienswaardigheid is echter een Duits kind dat dwars op het pad ligt. Net uit deze dierenparade wandelen we langs het ‘Bauerhausmuseum’, die we voorbij lopen. Een deel dalen we af naar en door de stad Bielefeld, om vervolgens weer te klimmen. Een parkachtig landschap, gaat over in een meer ruiger gebied. Waarna de rust terugkeert en we wederom in het bos rondstruinen richting Oerlinghausen. Mede door het gure weer komen we na aankomst ons Hotel-restaurant Parlando niet meer uit. De kok lijkt zo weggelopen uit de realistische Schilderijen (met een knipoog) van Sabine Kahlo die de wanden sieren.

Foto: © 2010sprengenbergrunner
 

Na een stevig ontbijt starten we dag twee. Net als bij ons op de berg, hier op de ‘Hermannshöhen’ veel overbodige infoborden over de bodemstructuur en vroegere nederzettingen / landbewerking. De monumenten klein en groot zijn wel de moeite waard en benadrukken deze natuurlijke hindernis door de eeuwen. Het begint te miezeren en in rap tempo snellen we langs de ongelezen gedichten op de literaire route. We schuilen bij het gasthaus Bienen-Schmidt. Dit moet één van de koudste ‘Hemelvaartwandeltocht’ zijn, de houtkachel mag van mij wel branden. Jos zet er flink de pas in, zo houden we het warm. Het slechte weer is wel een domper, nu zijn we bezig met die kilometers gauw af te leggen. Terwijl je anders al pratend, rondkijkend of in mijn geval fotograferend en wegdromend je vermaakt. Bij een steile klim laat Jos het tempo vieren. Bernard neemt over en slaat meteen een gat, waarop ik automatisch reageer. De regenjas kan uit, de klim gaat door. Voel ik daar wat zweetdruppels? De regenbroek zit broeierig warm. In de verte horen we klanken van trommels. Ik fantaseer over de aankomst bij het Hermansmonument (voor me zie ik een soort jaren zeventig parkeerlocatie, met centraal een houten keetje met een paar tafeltjes en stoeltjes). De muziek klinkt steeds luider. (In een cirkel zitten een groep hippies, met kroost en huisdieren). De werkelijkheid is heel anders, we belanden tussen gepensioneerde dagjesmensen die op een soort feestmarkt rondlopen. De fanfare groep lijkt ons binnen te halen en ook het monument is totaal anders dan gedacht. Een mega beeld torent boven alles en iedereen uit op deze bergtop (Grotenburg, 386 meter). Door de marktkraampjes wandelen we naar de voet van het 55,50 meter hoge Hermansmonument. Thuis lees ik in het foldertje dat dit een soort Vrijheidsbeeld voor de Duitsers is en Herman de Cherusker (eigenlijk Arminius) een nationale held is. Onder zijn bevel werden de Romeinen verslagen (Varusslag). Onderweg hoorde ik Bernard hier over vertellen terwijl Frank toehoorde. Bernard had het over een list en hinderlaag in een moeras, wij hielden de voeten nog net droog.

www.hermannshoehen.de