Hemelvaart Dag II Graafschapspad GRIG ’09

Dat gedoe met het vervoer en auto`s die op verschillende locaties staan en personen die eerder komen of gaan is een heel gepuzzel. Gelukkig is Rob daar bedreven in. Ondertussen schrijf ik na een vraag van de gastvrouw een stukje in het gastenboek. Bernard en ik zitten lekker op de veranda ons niet bewust dat op een gegeven moment de auto is gearriveerd. En buiten wacht een groep, terwijl er niemand op het idee komt om eens binnen te kijken. Wat ongenoegen volgt, mede doordat de nieuwe groep nog moet beginnen (zij willen gaan wandelen). Wij de ‘slapers’ zijn volkomen ontspannen aan het genieten van deze korte vakantie (wij zijn niet aan het wachten). Doesburg komt ons zo vertrouwd voor. Via de dijk verlaten we het stadje langs ‘Het Zwarte Schaar’ (afgesneden IJsselarm). Het is Holland op zijn best met vergezichten vanaf de dijk, schapen, koeien, graslanden, mooie wolken, maar ook veel campings en. De eerst mogelijke koffieplek slaan we over, omdat het gesitueerd is in een soort schafkeet en we zijn net op weg. De tweede is gesloten, maar de stoelen nodigen wel uit om even te zitten.

Vandaag veel natuurschoon met oog voor weelderig groeiende bermbloemen, weidevogels, eenden en ganzen. Ik raak geregeld achterop om iets vast te leggen, maar met een soort van hardlopen ben ik weer snel bij. Nu de groep groter is ontstaan als vanzelf groepjes. Bij camping ‘Dorado Beach’ nodigt een groot terras ons uit voor koffie, met appelgebak. Die net uit de diepvries kwam. We worden aangesproken in het Duits en dat blijft zo. Langzaam betrekt de lucht en raadpleegt Rob met zijn mobielinternethebbedingetje de buienradar. De gasten zoeken voorzichtig binnen een plek en de parasols worden ingeklapt. Even later zitten wij ook buiten behalve Johan, die heeft immers zijn paraplu en zijn humor. Nadat de donkere wolken wegtrekken vervolgen we het pad richting Olburgen. Vanuit daar kun je via het Hanzestedenpad met het pondje naar Dieren. Via Rha komende we bij De Grote Emmer en De Kleine Emmer. Met op de achtergrond de Windkorenmolen en roodbonte runderen. Waar we bivakkeren in een gedenk perkje. Gerrit raakt door een pijnlijke kleine teen wat achterop, waardoor het verschil met de eersten steeds groter wordt. Bij een bosje neemt de voorste groep de lus om de kasteelheuvel. Wij gaan er voor langs waardoor we kunnen aansluiten. En plots staan we in de drukte van het toeristische Bronkhorst. We nemen plaats op het eerste beste terras, maar worden vriendelijk verzocht het te verlaten. Zij gaan sluiten. Iets verderop is wel plek. We lijken een beetje versuft door het stille decor waaruit we kwamen en gaan op in dit hectische gedoe van commercie, waardoor de monumentale panden aan glans verliezen. Hier hebben we als organisatie gekozen om verder te gaan naar Baak via het Trekvogelpad, maar dat was achteraf misschien een minder goed idee. Door een misverstand kwamen we nu niet bij het bedoelde eindpunt ‘Huize Baak’ (Landgoed, met Kasteel). Nu stranden we bij een aftands chauffeurs of buurtcafé aan een doorgaande weg, waar we plaats nemen pal in de brandende zon. En nemen we daar na een paar koele biertjes afscheid van het grootste deel van de groep. Met Rob, Gerrit en Bernard kiezen we een tafeltje in een Cubaans Restaurant te Zutphen. Jammer dat de anderen niet meegingen. Een avondwandelingen, met Rob als gids langs zijn stamkroegen zou een goede afsluiting zijn